Μια μεθυσμένη συλλογικότητα, κυριευμένη από πόθο, στριφογυρίζει στο κρεβάτι του κοιτώνα της. Ανεμπόδιστη, ηδονίζεται, με τα δάχτυλά της να χορεύουν πάνω στις υγραμένες πτυχές της. Με κάθε άγγιγμα, κύματα έκστασης συντρίβονται, με αποκορύφωμα ένα κρεσέντο κορυφώσεων.