پریسیلا کرچر اغواگر با ریتم، صحنه را می گیرد. منحنی های او به یک ضربان فانک ضربان دار تاب می خورد. او مسخره می کند، با هر حرکت وسوسه می کند و بینندگان را نفس می کشد. ریتم و ریتم موسیقی با شهوانی او در هم آمیخته است و منظره ای غیرقابل مقاومت ایجاد می کند.